Οι ασθένειες της οικονομικής κρίσης είναι γνωστό ότι έπληξαν ιδιαίτερα το εμπόριο και δη τον κλάδο του αυτοκινήτου. Παρακολουθήσαμε τους τελευταίους μήνες αυτοκινητοβιομηχανίες κολοσσούς να βρίσκονται σε πρωτοφανή αδιέξοδα και υπό το πίεση των εξελίξεων ωθήθηκαν είτε σε μείωση των εργασιών και της παραγωγής τους είτε σε συγχώνευση με άλλες πιο εύρωστες εταιρείες.
Η χώρα μας η οποία τιμά ιδιαίτερα το τετρακίνητο μέσο, υιοθέτησε το μέτρο της μείωσης των τελών ταξινόμησης, μέτρο το οποίο αφενός επικοινωνήθηκε επιτυχώς στο αγοραστικό κοινό και αφετέρου έδωσε ανάσα στην αγορά, παρά τη δυσκαμψία των τραπεζών. Η διαφορά, ωστόσο, είναι ότι ως θεραπεία ανακούφισε κυρίως την αγορά καινούργιων ΙΧ, παγώνοντας ταυτόχρονα ακόμη περισσότερο την αγορά των μεταχειρισμένων. Ήτοι τα πολυτελή και ακριβά ΙΧ έγιναν πολύ πιο προσιτά στον μέσο αγοραστή, αφού οι τιμές τους πλησίαζουν συχνά τις τιμές των αντίστοιχων μεταχειρισμένων.
Οι «μάντρες» μεταχειρισμένων βρίσκονται πλέον σε μεγαλύτερο αδιέξοδο αφού τα μη καινούργια ΙΧ απαξιώθηκαν ακόμη περισσότερο και μόνη λύση είναι το ξεπούλημα. Από την άλλη πλευρά, η προθεσμία ισχύος του μέτρου, η οποία αν δεν δοθεί παράταση θα εκπνεύσει όπως φαίνεται μέσα στο καλοκαίρι, έχει δημιουργήσει σοβαρά διλήμματα σε αντιπροσώπους και υποψήφιους αγοραστές αφού δεν γνωρίζουν με βεβαιότητα το τελικό κόστος του αυτοκινήτου που επέλεξαν.
Όπως φαίνεται η τελική τιμή του πολυπόθητου καινούργιου αυτοκινήτου τελεί σε συνάρτηση με το χρόνο παράδοσης του, ήτοι με το αν αυτή θα εμπίπτει στο χρονικό πλαίσιο ισχύος της μείωσης των τελών ταξινόμησης, ενώ εξίσου αβέβαια είναι και τα μεθεόρτια μέτρα για τους ιδιοκτήτες των πολυτελών ΙΧ. Ουδέν καλό αμιγές κακού…
