Έχουν περάσει περίπου δεκαπέντε χρόνια από τότε που θυμάμαι τον τότε Υπουργό , κύριο Κάρολο Παπούλια, στις εγκαταστάσεις του Εθνικού, να παίζει βόλεϊ με φίλους , και άλλους αθλητές. Ένας αξιοπρεπής κύριος, μετρημένος και συμπαθής. Πού να το φανταζόταν ότι στο κλείσιμο της πολιτικής του πορείας θα στηνόταν στην πλάτη του ένα παιχνίδι, όχι μικροπολιτικό, αλλά αμιγώς πολιτικό.
Μάλιστα το «σκάκι» αυτό είναι στημένο σε τόσο φωτεινό σημείο που πραγματικά δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς. Και κυρίως κανείς δεν μπορεί να κρύψει τις προθέσεις του.
Η καρέκλα όσο γλυκιά και αν είναι πρέπει να υπηρετεί το γενικό συμφέρον. Αν οι προθέσεις περιορίζονται στην καρέκλα και τη διατήρηση ή – εν προκειμένω – κατάληψη της, τότε η πολιτική γίνεται για την πολιτική και όχι για εμάς. Άλλοι κερδίζουν , όχι ο Έλληνας. Ο Έλληνας σίγουρα χάνει. Είναι άδικο να χάνει πάντα , όταν επενδύει σε πρόσωπα και ιδέες.
Πρέπει επιτέλους και αυτά κάποτε να αποδώσουν. Θεωρώ δεδομένο όμως ότι ο κόσμος που θα κληθεί σε ένα μήνα να αξιολογήσει τους υποψήφιους των μεν και των δε και των περιφερόμενων, διακρίνει τις πραγματικές προθέσεις τους. Πώς να ρίξεις βέβαια το ανάθεμα σε κάποιον πριν τον δοκιμάσεις; Είναι όμως πλέον τόσο γυμνοί όλοι μπροστά στη σκακιέρα που ο μέσος Έλληνας σχεδόν διαβάζει ακόμη και το μέλλον, πόσο μάλλον ανοιχτό βιβλίο.
Η πολιτική ύφεση στην Ελλάδα θυμίζει σε πολλά την ύφεση στον ελληνικό αθλητισμό μετά τους Ολυμπιακούς και τη σκανδαλολογία γύρω από το ντόπινγκ. Σίγουρα θα ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της. Και αυτό θα γίνει αν διαβάζοντας τις προθέσεις δώσουμε εντολή σε αυτούς που αξίζουν και όχι σε αυτούς που μας αρέσουν.
