Τον Αρχιεπίσκοπο τον γνώρισα πριν από έξι περίπου χρόνια όταν κάλεσε στην έδρα του την εθνική ομάδα στίβου – της οποίας ήμουν τότε μέλος – για να τη συγχαρεί μετά από τις επιτυχίες των Μεσογειακών Αγώνων του 2001. Χάρισε τότε στον καθένα από εμάς ένα μικρό σταυρουδάκι, το οποίο έκτοτε έχω πάντοτε μέσα στο πορτοφόλι μου. Ήταν ολοφάνερο ότι επρόκειτο για μία χαρισματική προσωπικότητα με εξαιρετικές δυνατότητες, όχι μόνο επικοινωνιακές.
Η μάχη που τώρα δίνει ο Αρχιεπίσκοπος για να κρατηθεί στη ζωή είναι γεγονός πως μας έχει συγκλονίσει όλους. Δεν είναι βέβαια ο μόνος που χτυπήθηκε από τη νόσο και ήλθε αντιμέτωπος με το Θεό. Είναι όμως ένα πρόσωπο προβεβλημένο και προερχόμενο από ένα χώρο συνυφασμένο με την πίστη.
Με ρόλο λοιπόν πρωταγωνιστή, ο Αρχιεπίσκοπος κλήθηκε από το Θεό να μας διδάξει τη σπουδαιότητα της πίστης και πως μόνη αυτή μπορεί να κρατήσει άσβηστη τη φλόγα της ζωής. Παραβλέποντας δε το γεγονός ότι η εκκλησία είναι αυτή που συχνά μας υπογραμμίζει ότι όλοι διανύουμε μια διαδρομή με αρχή και τέλος σε αυτό τον κόσμο, ο Αρχιεπίσκοπος φαίνεται πως τις τελευταίες μέρες εκτελεί το σπουδαιότερο έργο του απέναντι στους Έλληνες πιστούς.
Ήτοι, τα ΄χει βάλει με το θάνατο και παλεύει να τον νικήσει με όπλα του την πίστη στο Θεό αλλά και την πίστη του στην επιστήμη. Δίνει το παράδειγμα και τον ευχαριστούμε για αυτό. Μας δίδαξε τη δύναμη της πίστης αλλά και αναγνώρισε το θαύμα της επιστήμης που λέγεται δωρεά οργάνων σώματος και μεταμοσχεύσεις.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος πρωτοστάτησε για την καθιέρωση της ιδέας της δωρεάς οργάνων σώματος και των μεταμοσχεύσεων, σε μια εποχή που η επιστήμη αντιμετώπισε αντιδράσεις στην προσπάθεια να πείσει πως ο θάνατος μπορεί να δώσει ζωή.
Σε δύο μάλιστα έρευνες που διενέργησε η εταιρεία δημοσκοπήσεων ALCO, αποδείχθηκε ότι η επιφυλακτικότητα των Ελλήνων απέναντι στη δωρεά οργάνων βασίζεται στην έλλειψη ενημέρωσης από τους γιατρούς επιστήμονες αλλά από τους εκπροσώπους της εκκλησίας, οι οποίοι αγγίζουν την ηθική διάσταση του θέματος.
Ο Αρχιεπίσκοπος λοιπόν, σε ανύποπτο χρόνο, ενεγράφη ο ίδιος ως δωρητής οργάνων σώματος και έκανε έτσι πανηγυρικά σαφείς τις θέσεις της επίσημης εκκλησίας, τη στιγμή που οι περισσότεροι από εμάς αντιλαμβανόμαστε την αξία της μεταμόσχευσης μόνον όταν προκύψει ανάγκη στο στενό μας περιβάλλον. Η ξεκάθαρη δε στάση της εκκλησίας στο θέμα διευκόλυνε και την πρόταση νόμου για την τροποποίηση και συμπλήρωση του ήδη υφιστάμενου νομοθετικού πλαισίου (Ν.2737/1999) για τις μεταμοσχεύσεις. Ο υπέρμαχος των μεταμοσχεύσεων στάθηκε άτυχος ακόμη και όταν βρέθηκε μόσχευμα, και όπως φαίνεται η μάχη του στην ξενιτιά δυσκολεύει. Το δράμα του όμως ανέδειξε την πίστη του στην επιστήμη και το θαύμα της δωρεάς οργάνων και πέρασε έτσι στους Έλληνες πιστούς ένα άνευ προηγουμένου μήνυμα ανθρωπιάς. Η μεταμόσχευση δεν έγινε. Όλοι όμως σήμερα οι Έλληνες αναγνωρίζουν σπουδαιότητα της μεθόδου.
Πίσω στην πατρίδα, τα παιχνίδια εξουσίας στην πλάτη του ασθενούς Αρχιεπισκόπου ήταν προ πολλού αναμενόμενα και εν μέρει δικαιολογημένα. Αποδεικνύουν πως και ο Αρχιεπίσκοπος είναι ένας από εμάς, ίσος απέναντι στο Θεό. Για αυτό και δεν πρέπει να αισθάνεται μόνος. Τώρα μαζί με τη σκέψη όλων μας, έχει το δεύτερο σπουδαίο όπλο του, την πίστη στο Θεό…
