Ο κόσμος του αθλητισμού είναι πολύ λαμπερός. Οι «σταρς» που παράγει είναι Χολιγουντιανού βεληνεκούς και πολλές φορές στην αντίληψη του μέσου φίλαθλου, οι πρωταθλητές είναι μάλλον ταυτισμένοι με τους υπερήρωες. Εξ ου και ο αθλητισμός πουλάει. Πάντοτε πουλούσε, και πάντοτε – οτιδήποτε συμβαίνει σχετικό με το «γήπεδο» – θα αποτελεί είδηση. Ήταν λοιπόν ευνόητο να δημιουργηθεί μια βαριά βιομηχανία παραγωγής αθλητικών «προϊόντων» για να καλύψει τις ανάγκες της ακόρεστης αγοράς. Τα πρώτα βήματα έγιναν μετά την αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων, οι οποίοι πλέον στις μέρες μας αποτελούν το πιο εμπορικό γεγονός της τετραετίας που μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο Ολυμπιάδες.
Αιματηρές μάχες προηγούνται της διοργάνωσης κάθε Ολυμπιάδας. Μάχη για την επιλογή της πόλης που θα φιλοξενήσει τους αγώνες, για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, μάχες για τους χορηγούς, τους διοργανωτές. Η πιο σπουδαία μάχη όμως είναι αυτή που διεξάγεται στον αγωνιστικό χώρο, αυτή για την οποία δόθηκαν όλες οι προηγούμενες. Η μάχη μεταξύ των αθλητών. Αυτή για την οποία δαπανήθηκαν πολλά δις για μερικές στιγμές θεάματος. Το θέαμα τελικώς είναι το πιο ακριβό προς πώληση αθλητικό προϊόν και η αξία αυτού του προϊόντος είναι πολύ δύσκολο να αποτιμηθεί.
Το αμέσως υψηλότερο σε αξία αθλητικό προϊόν είναι ο ίδιος ο πρωταθλητής. Υπό την απαραίτητη προϋπόθεση όμως ότι θα παράγει θέαμα, ήτοι θα καταρρίπτει ρεκόρ, θα κερδίζει, θα επιβάλλεται. Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν είναι πρωταθλητής, είναι απλός αθλητής του οποίου η αγωνιστική εμφάνιση μας είναι μάλλον αδιάφορη.
Η Μάριον Τζόουνς για χρόνια αποτέλεσε μαζί με άλλους «σταρς» τη βιτρίνα του παγκόσμιου στίβου. Μία εντυπωσιακή αθλήτρια, που εκτός από ταλέντο και εμφανή σωματικά προσόντα, είχε και επικοινωνιακά χαρίσματα, τα οποία οι μάνατζερ της φρόντισαν να καλλιεργήσουν ώστε να την «πουλήσουν» καλύτερα στους χορηγούς. Ήταν δικαιωματικά η διάδοχος της θρυλικής Φλόρενς Γκρίφιθ. Έτσι, ο αμερικανικός αθλητισμός αλλά και ο κόσμος του στίβου, επένδυσε στην αθλήτρια αυτή, τη στήριξε, την προστάτεψε, και τέλος την «εξαργύρωσε».
Σήμερα η Τζόουνς είναι εντελώς μόνη απέναντι στο επικριτικό βλέμμα της κοινής γνώμης. Και πληρώνει μόνη το τίμημα ενός στημένου παιχνιδιού στο οποίο συμμετείχαν πάρα πολλοί ακόμη. Μάλλον τελικά, αυτοί που έχουν τον πιο καθοριστικό ρόλο ευθύνης, είναι το κοινό, εμείς οι ίδιοι. Εμείς είμαστε το σύστημα που συχνά κατηγορούμε. Το σύστημα που μας αναγκάζει να ανεχόμαστε τα κακώς κείμενα. Εμείς είμαστε αυτοί που διαμαρτυρόμαστε για τους διεφθαρμένους πολιτικούς και την ίδια στιγμή τους δίνουμε εξουσία. Εμείς είμαστε αυτοί που καταδικάζουμε το ντόπινγκ, όμως δεν πάμε στο στάδιο αν δεν πρόκειται να γίνει παγκόσμιο ρεκόρ.
Η δίψα του πλήθους για το θέαμα είναι αυτή που έκανε το ντόπινγκ κοινό τόπο στον αθλητισμό. Ο αναμάρτητος λοιπόν, ας σκεφτεί λίγο πιο καθαρά πριν ρίξει το ανάθεμα στην «αθλήτρια», από την οποία απαίτησε να μεταμορφωθεί σε «πρωταθλήτρια»…
