Πολύ συχνά οι δικηγόροι αναλαμβάνουμε τον καθόλου χαριτωμένο ρόλο του μεσολαβητή για τη διεκπεραίωση των τυπικών, σχετικά με την ειρηνική διάλυση ενός γάμου. Στην περίπτωση μάλιστα των συναινετικών διαζυγίων, ο ίδιος ο νόμος, σε μια ύστατη απόπειρα διάσωσης του ιερού δεσμού, προβλέπει πως μεταξύ της αιτήσεως διαζυγίου και της τελικής – επικυρωτικής συνεδριάσεως πριν την απόφαση για την έκδοση του, πρέπει να μεσολαβούν κατ’ ελάχιστο έξι μήνες.
Άλλωστε και το λειτούργημα του δικηγόρου υπαγορεύει, και πρέπει να υπαγορεύει την εξεύρεση λύσεων, πάσης φύσεως, για τη διάσωση της οικογένειας. Η διάλυση του γάμου πρέπει να αποτελεί για όλους την τελευταία λύση. Κυρίως όταν ο γάμος χάρισε στο ζευγάρι και παιδιά. Κάπως έτσι δημιουργείται (εκουσίως και όχι λόγω θανάτου) η μονογονεική οικογένεια. Και βέβαια γνωρίζω ότι πολλοί από εσάς ανήκετε σε αυτή την κατηγορία, είτε ως παιδιά χωρισμένων γονέων, είτε ως χωρισμένοι γονείς.
Είναι αυτονόητο, πως η μονογονεϊκή οικογένεια, χρειάζεται πολλαπλάσια προσπάθεια για να καλύψει τις τεράστιες ανάγκες της σε σχέση με μια τυπική οικογένεια. Αποτελεί βέβαια παράδοξο το γεγονός ότι δεν υπάρχει ενιαίος νομικός ορισμός της «οικογένειας», με τον όρο να εμφανίζεται σε στενή ή σε ευρεία έννοια σε διάφορα άρθρα του Αστικού Κώδικα και άλλων νομοθετικών κειμένων. Αυτό από μόνο του δηλώνει ότι η μονογονεϊκή οικογένεια είναι μια ανοικτή κοινωνική πληγή. Και με δεδομένο πως η μονογονεϊκότητα είναι γένους θηλυκού στην Ελλάδα σε ποσοστό 91%, που αποτελεί και τον μέσο ευρωπαϊκό όρο, είναι σαφές πως κέντρο του κυβερνητικού σχεδιασμού πρέπει να είναι η Ελληνίδα μητέρα.
Σοβαρό αγκάθι στα ως άνω αποτελεί και η καταβολή διατροφής μετά το διαζύγιο. Είναι περισσότερο από συχνό το φαινόμενο της δυστροπίας των υπόχρεων σε καταβολή διατροφής, οι οποίοι πολλές φορές αγνοούν και τις δικαστικές αποφάσεις.
Δυστυχώς ως σήμερα το δικαστικό μας σύστημα δεν έχει βρει αποτελεσματικούς τρόπους εξασφάλισης της διατροφής, παρά το γεγονός ότι η διατροφή αφορά κυρίως το παιδί. Για την άρση του αδιέξοδου αυτού έχουν προταθεί λύσεις όπως η απευθείας από το κράτος παρακράτηση της διατροφής από τον οφειλέτη.
Παρ όλα αυτά δεν πρέπει να λησμονούμε και τις περιπτώσεις που μόνος γονέας είναι ο πατέρας. Μια συγκριτική αποτίμηση της ελληνικής με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα δείχνει πως και οι Ευρωπαϊκές χώρες επικεντρώνονται κυρίως στις παροχές σε είδος, στις φορολογικές ελαφρύνσεις και στην εισοδηματική στήριξη των μόνων γονέων.
Στην Ελλάδα έχει συντελεσθεί πρόοδος όμως έχουμε ακόμη δρόμο, με λήψη μέτρων αφενός ώστε να αποτραπεί η δημιουργία της μονογονεϊκής, και αν αυτό δεν μπορεί να αποφευχθεί, πρόνοια για τη στήριξη της. Με την αναμόρφωση του Οικογενειακού Δικαίου (1329/1983) η ελληνική οικογένεια «εκσυγχρονίστηκε» και ήλθε πιο κοντά στα δυτικά πρότυπα. Τότε, η άγαμη μητέρα εξομοιώνεται νομικά ως προς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις με την έγγαμη, ενώ ανάλογη αντιμετώπιση υπάρχει και στα παιδιά που γεννήθηκαν εκτός γάμου.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά, με λύπη διαπιστώνουμε ότι μάλλον «παραεκσυγχρονιστήκαμε» καθώς οι μόνοι γονείς κινδυνεύουν να γίνουν ο κανόνας, ή θα τολμούσα να πω και «της μόδας», αφού στην πλειοψηφία τους οι προβεβλημένοι celebrities έχουν αποτυχημένους γάμους στο βιογραφικό τους.
Ο single γονιός δεν είναι η έξυπνη λύση. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αποτελέσει ένα νέο, σύγχρονο μόρφωμα οικογένειας. Η μονογονεϊκή οικογένεια είναι η λύση ανάγκης, σεβαστή και συχνά επιβεβλημένη. Θέλει προσοχή όμως, διότι τα παιδία μάλλον δεν ευθύνονται για τη λανθασμένη επιλογή συντρόφου που έκαναν οι γονείς τους.
