Η άνευ προηγουμένου παγίδευση των εργαζομένων υπό καθεστώς stage ανάγκασε δεκάδες συμβασιούχους να ζητήσουν τη συνδρομή μας. Είναι σαφές ότι στην περιπέτεια αυτή θα δώσουν λύση μόνον τα αρμόδια δικαστήρια.
Οι συμβασιούχοι αυτοί διακρίνονται στους μακροχρόνια απασχολούμενους – άνω των δύο ετών – και στους οψίμως απασχολούμενους, αυτούς δηλαδή που προσελήφθησαν εντός της τελευταίας διετίας και προεόρτια των εκλογών. Οι δυναμικά δραστηριοποιούμενοι είναι αυτοί της πρώτης κατηγορίας που θεωρούν ότι βάσει της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, έχουν δικαίωμα να μετατραπούν οι συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου. Αυτό είναι το βασικό τους αίτημα έναντι της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση από την πλευρά της σκοπεύει να απομακρύνει όλους τους εργαζόμενους με καθεστώς stage στο Δημόσιο, ανεξαρτήτως του χρόνου προσλήψεως. Εδώ γεννάται ένα ζήτημα νομικής ερμηνείας αν οι απασχολούμενοι στο Δημόσιο εξομοιώνονται με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, όπου κατά βάσιν γίνονται τέτοιες μετατροπές σε αορίστου χρόνου. Στην περίπτωση λοιπόν που οι εργαζόμενοι αυτοί καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες έχουν πολλές πιθανότητες να ευδοκιμήσουν οι προσφυγές τους.
Περαιτέρω είναι σημαντικό, το ότι ήδη στον δημόσιο τομέα απασχολούνται 3 κατηγορίες βασικά εργαζομένων: οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αορίστου χρόνου και με καθεστώς stage. Συνεπώς οι εν λόγω αδικημένοι εργαζόμενοι ζητούν να «μεταταχθούν» στην δεύτερη κατηγορία. Αδύναμο σημείο στην επιχειρηματολογία των υπό απομάκρυνση εργαζομένων είναι η ρητή μνεία στα ΦΕΚ του διορισμού τους ότι δεν μονιμοποιούνται σε καμία περίπτωση.
Ωστόσο, και αυτό είναι μαχητό, ενώ όλα θα συνεκτιμηθούν για την κρίση του δικαστηρίου, και δη του Διοικητικού Εφετείου, το οποίο αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη συμπάθεια τους εργαζόμενους απέναντι στο Δημόσιο και στις αυθαιρεσίες του. Άλλωστε δεν αποκλείεται οι εν λόγω υποθέσεις να φτάσουν και στο Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καθώς αφορούν την καταπάτηση θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων όπως το δικαίωμα στην εργασία.
